Vyf vroue
Een:          Sy lok hom na haar slaapvertrek,
                Die mooie, jonge slawe kneg,
                En toe sy hom wou nadertrek
                Neem hy van haar die vlug daar weg.
                Maar sy het tog sy kleed gegryp
                En teen hom dit as las gewys,
                Sy’t hom beskuldig van vergryp
                En hy is na die tronk verwys.
Twee:       Sy sien hom moeg op vlug geslaan
                En nooi hom om daar uit te wyk.
                So kan hy in haar tent ingaan
                Sodat sy vyand weg sal kyk.
                Selfs het sy dikmelk ingeskink,
                En toe hy vaak word en gaan slaap,
                Het sy haar van haar plan bedink
                En dryf 'n tentpen deur sy slaap.
Drie:         Sy soebat hom tog keer op keer –
                Waar kom sy wonderkrag vandaan;
                Die skone, die verleidster weer,
                Sy het 'n kontrak aangegaan.
                En op haar skoot sy haar gesny
                En so sy krag van hom laat wyk,
                En sonder oog so moes hy ly
                Maar veel het saam met hom beswyk.
Vier:         Sy het gebad en naak gegaan
                In soele somer middaguur,
                Sodat die koning haar sien staan,
                Ontwaak in hom begeertes vuur.
                In egbreuk her hy haar geneem –
                Haar man moes sneuwel in die veld.
                Die koning het sy siel vervreem
                En moes hom voor sy God vergeld.
Vyf:          Sy is betrap in owerspel –
                Miskien was hy reeds moeg vir haar.
                Die oordeel is oor haar gevel:
                Sy moet gestenig word – sawaar.
                Werp dan die een die eerste klip
                Wie meen hy het geen sonde meer;
                Het een vir een daar weggeglip:
                Gaan heen en sondig nou nie weer!
Geskryf deur Joffie Janse van Rensburg op 24 Augustus 1983